காதல் என்பது வெறும் வார்த்தை அல்ல, அது ஓர் உன்னதமான உணர்வு. அந்த உணர்வை வெளிப்படுத்த வார்த்தைகள் போதாது என்று பலர் சொல்வார்கள். ஆனால், சரியான காதல் கவிதைகள் நம் மனதின் ஆழத்தில் இருக்கும் அன்பை அழகாக எடுத்துரைக்கும் வல்லமை கொண்டவை. நீங்கள் உங்கள் துணையிடம் சொல்ல நினைக்கும் அந்த உயிர் காதல் கவிதைகள் இதோ, கவிதை வடிவில் காத்துக்கொண்டிருக்கின்றன.
இதயம் தொட்ட காதல் கவிதைகள்: காதலை சொல்லும் அழகான வரிகள்
இந்த வலைப்பதிவில், சங்க இலக்கியம் முதல் நவீன காலம் வரை, அனைவரின் மனதையும் மயக்கும் இதயம் தொட்ட காதல் கவிதைகள் முழுத் தொகுப்பை வழங்கியுள்ளோம்.
மனதை கவரும் காதல் கவிதைகள் (True Love)
காதல் பூக்கும் தருணம் மிக அழகானது. அந்த அழகிய தருணங்களை மேலும் அழகாக்க, மனதை கவரும் காதல் கவிதைகள் மற்றும் True Love காதல் கவிதைகள் இங்கே கொடுக்கப்பட்டுள்ளன. இந்த வரிகள் உங்கள் காதலின் ஆழத்தை மென்மையாக உணர்த்தும்.
செம்புலப் பெயல் நீர் போல, என் உயிரோடு கலந்துவிட்டது உன் மூச்சுக்காற்று!
குறிஞ்சித் தேனாய் இனிக்கிறது உன் நினைவுகள், என் இதயப் பாறையில் பூக்கும் காந்தள் மலராய் நீ!
கார்மேகம் கண்ட மயிலாய் என் உள்ளம், உன் வருகைக்காக மலர்ந்து காத்திருக்கிறது என் முல்லைக் கண்கள்!
நெய்தல் நிலத்துக் கடலாய் உன் அன்பு, அதில் சிக்கிய கயல் மீனாய் துடிக்கிறது என் இதயம்!
சங்கத் தமிழ் அறியா என் கவிதைக்கு, உன் கண் இமைகளே புது இலக்கணம் வகுக்கின்றன!
மண்ணில் விழுந்த மழைத்துளியாய், உன் அன்பில் கரைந்து காணாமல் போனேன் நானடி!
நிலவும் சுடுகிறது சூரியனாய், நீ இல்லாத இரவுகளில்... தனிமையில் உருகும் மெழுகாய் நான்!
வண்டுகள் மொய்க்கும் பூவாய் நீ, தேனுண்ணத் துடிக்கும் வண்டாய் நான், தீரா தாகத்துடன்!
ஓலைச்சுவடியில் சிக்காத காவியம் நீ, என் ஆயுள் வரை வாசிக்கும் முதல் தமிழ் நீ!
ஈரேழு ஜென்மங்கள் தேவையில்லை, உன் மடியில் சாய்ந்து இறக்க, இந்த ஒரு விநாடி போதும்!
செம்புல மண்ணில் விழுந்த மழைத்துளியாய், பிரிக்க முடியாதபடி என்னுள் கலந்தாய்! இனி ஆவியும் நீயே! ஆசையும் நீயே!
நெருப்பிற்குள் உறங்கும் பனித்துளி நீ! உன் விரல் தீண்டும் வரையில், என் தாகம் தணிவதே இல்லை!
கார்மேகம் கண்ட முல்லையாய், உன் வருகைக்காய் பூத்துக்கிடக்கிறது என் ஆவல்! நீ வரும் வழியெல்லாம் என் காதல்!
கண்டும், கேட்டும், உண்டும், உயிர்த்தும் மகிழும் ஐம்புல இன்பம், உன் ஒற்றை அணைப்பில் உள்ளதடி!
கடலில் கரைந்த உப்பாய், உன் உயிரில் கரைந்த பின், என்னைத் தனியாய் பிரிப்பது இனி சாத்தியமில்லை!
மலை உச்சியில் பூத்த குறிஞ்சி மலரே! என் ஆயுள் ரேகையில் படரும் தீரா வாசம் நீயே!
நாம் நடக்கும் போது, நிழல்கள் கூட ஒன்றையொன்று தழுவிக்கொள்கின்றன! இடைவெளி எதற்கு நமக்குள்?
சிலம்பு ஒலியின் சிணுங்களில், என் இதயத் துடிப்பு இசையமைக்கிறது! மௌனமும் பேசுகிறது உன் மொழியில்!
மேகத்திற்குள் ஒளிந்தது முழுநிலவு! உன் முகத்தின் ஒளியில், தான் தேய்ந்து விடுவோம் என்ற பயத்தில்!
அனிச்சம் பூவும் நாணிக்கோணும், உன் பாதங்கள் பட்டால்! மென்மையின் இலக்கணமே, என் வன்மையின் விடையே!
ஊடலில் உப்பாய் கரிக்கிறாய்! கூடலில் சர்க்கரையாய் இனிக்கிறாய்! இந்தக் கலவையின் ருசியில் கரைகிறேன் நான்!
மழை வரும் முன்னே ஆடும் மயிலாய், உன் குரல் கேட்டதும் சிறகடிக்கிறது என் மனது!
பாலைவன மணலும் பூஞ்சோலை ஆகும், நீ என்னோடு நடந்தால்! சுடும் வெயிலும் பௌர்ணமி நிலவாகும்!
விதி எழுதிய ஓலைச்சுவடி அழிந்தாலும், என் நெஞ்சில் எழுதிய உன் பெயர் என்றும் அழியாதடி!
கண்ணாடி பார்க்கத் தேவையில்லை! உன் விழித்திரையில் தெரிகிறது, என் காதலின் முழு பிம்பம்!
நீ இல்லாத பொழுதுகள் யுகங்களாய் நீள்கின்றன! நீ இருக்கும் நொடிகள் மின்னலாய் மறைகின்றன!
நான் தோற்றுப்போக விரும்பும் ஒரே போர், உன்னோடு நடத்தும் காதல் யுத்தம் மட்டுமே!
தென்றல் உன்னைத் தீண்டி வந்து என்னைத் தழுவுகையில், என் சுவாசக் காற்றும் பூவாசம் வீசுதடி!
கொல்லும் பார்வையும் உன்னிடமே, உயிர்ப்பிக்கும் மருந்தும் உன்னிடமே! இமைக்க மறந்த நொடிகள் என் ஆயுளின் வரங்கள்!
உலகம் உருண்டை என்பதை மறுக்கிறேன்! என் உலகம் உன் முகத்தோடு முடிந்துவிடுவதால்!
பூமிக்கு பாரம் என்று மலர்கள் உதிர்வதில்லை! என் இதயத்திற்கு பாரம் என்று உன் நினைவுகள் கலைவதில்லை!
கடல் அலை கரையைத் தேடுவது போல, என் ஒவ்வொரு அணுவும் உன்னைத் தேடியே அலைகின்றதடி!
சிற்பிக்குள் ஒளிந்திருக்கும் முத்தைப் போல, என் மௌனத்திற்குள் ஒளிந்திருக்கிறது சொல்லாத காதல்!
நீ சுவாசித்து வெளியிடும் காற்று, எனக்குத் தென்றல்! நீ கோபத்தில் எரியும் நெருப்பு, எனக்குத் தீபம்!
வானவில்லின் வர்ணங்கள் ஏழு! என் காதலின் வர்ணமோ உன் ஒற்றை நிறம் மட்டுமே!
இமைகள் என்னும் சிறைக்குள் உன்னைக் கைதி செய்தேன்! விடுதலை கேட்காமல் நீயும், விடுவிக்க மனமின்றி நானும்!
என் மரணத் தேதியை இறைவன் குறிக்கலாம்! ஆனால் நான் வாழும் தேதியை உன் வருகையே குறிக்கிறது!
பாறையில் முட்டி மோதும் நதியாய், உன் இதயக் கதவை திறக்கும் வரை மோதுவேன் அன்பே!
வெயிலின் தாகம் தீர்க்கும் மழை நீ! என் உயிரின் தாகம் தீர்க்கும் ஒற்றை நீர்வீழ்ச்சி நீ!
அகராதியில் தேடினேன் காதலுக்கு அர்த்தம்! கடைசியில் கண்டுகொண்டேன், அது உன் பெயரென்று!
மின்னல் தாக்கி யாரும் இறப்பதில்லை! உன் கண் அசைவில் தாக்கிய மின்னலில், உயிர் பிழைத்தவன் நான் மட்டுமே!
உன் கூந்தல் உதிர்க்கும் பூக்களே, என் பாதையில் விரிக்கப்பட்ட சிவப்புக் கம்பளங்கள்!
உன் பெயரை உச்சரிக்கும் போதெல்லாம், என் நாவில் சுரக்கிறது சங்கத் தமிழின் சுவை!
நிழலைத் திருட முடியாது! ஆனால் என் நிழல், உன் பின்னே திருட்டுத்தனமாய் வருகிறதே!
காயங்கள் இல்லாத யுத்தம் வேண்டும்! உன் விழிகள் தொடுக்கும் காதல் போர் வேண்டும்!
தெய்வங்கள் சிலையாக இருக்கலாம்! ஆனால் என் தெய்வம் உயிரோடு என் முன் சிரிக்கிறதே!
பிரிவு என்பது துயரம் அல்ல! மீண்டும் உன்னைச் சந்திக்கும் நொடியின் இன்பத்தை அதிகப்படுத்தும் இடைவேளை!
நீல வானம் சுருண்டு உன் கண்களில் மையாய் மாறியதோ? அதில் தான் எத்தனை ஆழம்!
ஆயிரம் கவிதைகள் எழுதினேன்! எதுவும் முழுமை பெறவில்லை, உன் பெயரை இறுதியில் சேர்க்கும் வரை!
என் கல்லறை வாசகத்தில் உன் பெயரை எழுதிவிடு! இறந்த பின்பும் என் இதயம் துடிக்கும்!
பழந்தமிழ் மற்றும் ஆழமான காதல் கவிதைகள்
நமது தமிழ் இலக்கியம் காதலைப் போற்றிய விதம் அலாதியானது. பழந்தமிழ் காதல் கவிதைகள் சங்க காலத்து காதலின் தூய்மையையும், ஆழமான காதல் கவிதைகள் காதலின் வலியையும், சுகத்தையும் ஒருங்கே பேசுகின்றன.
யாயும் ஞாயும் யாராகவேனும் இருக்கட்டும், இனி என் வாழ்வும், வீழ்வும் உன் மார்போடு மட்டுமே!
இமைத்தால் எங்கே மறைந்துவிடுவாயோ என்று, இமைக்க மறந்தன என் கண்கள்! என் விழிகளுக்குள் நீ!
மலரினும் மெல்லியது நம் காதல்! பார்த்தால் வாடிவிடும் அனிச்சம் பூப்போல, பிரிந்தால் வாடிவிடும் என் உயிர்!
குறிஞ்சி நிலத் தேனாய் இனிக்கிறாய்! நீ எட்டாத உயரத்தில் இருந்தாலும், உன்னை அடையாமல் விடாது என் இதயம்!
என் மேனி பசலை நோய் கொண்டது, நீ பிரிந்த சிறு பொழுதில்! இனி எப்படி கடப்பேன் இவ்வாழ்நாளை?
கண்டது மன்னும் ஒரு நாள்! ஆனால் என் உயிரில் கலந்தது, பல ஜென்ம பந்தமடி!
நெருப்பில்லாத சுடும் வெம்மை நீ! காயமில்லாமல் கொல்லும் ஆயுதம் நீ! என் உயிரை உண்ணும் அமுதம் நீ!
பெரிய கடல் நீரையே கலங்க வைக்கும் சிறு மீன் போல, என் வீரத்தை சாய்த்தது உன் விழி!
காற்று கூட நுழையாத இடைவெளி வேண்டும், நம் அணைப்பினில்! உயிர் மூச்சு மட்டும் பரிமாறிக்கொள்வோம்!
கனவில் வந்தால் இனிக்குறாய்! நனவில் வந்தால் உயிர்க்கிறாய்! கனவுக்கும் நனவுக்கும் இடையில் நான்!
பாலை வனமாய் வறண்ட என் வாழ்வில், பாறையில் ஊறிய நீரூற்றாய் சுரந்தது உன் அன்பு!
கூற்றாகும் உன் பார்வை! ஒரு கண் நோயைத் தரும், மறுகண் அதற்கு மருந்தாகும் விந்தை ஏனோ?
நிலவைப் பார்க்காதே பெண்ணே! உன் முகத்தைப் பார்த்து, நிலவுக்கும் பொறாமை வந்துவிடப் போகிறது!
ஊர் உறங்கும் யாமத்தில், என் நெஞ்சம் மட்டும் விழித்திருக்கும்! உன் நினைவுகள் பேசும் சத்தம் கேட்டு.
உடலில் கலந்த உயிரைப்போல, நீ என் உணர்வில் கலந்தாய்! இனி நம்மைப் பிரித்தல் அரிது!
முள்ளின் மேல் நடப்பது போன்றது, நீ இல்லாத ஒவ்வொரு விநாடியும்! விரைந்து வா என் தலைவா!
உண்ணும் உணவும், பருகும் நீரும் நீயே! உன்னைத் தவிர வேறு பசி எதுவும் இல்லை எனக்கு!
நீலக்கடலில் மூழ்கினாலும் தாகம் அடங்காது! உன் காதலில் மூழ்கிய பின்னும் மோகம் தீரவில்லையடி!
வார்த்தைகள் தேவை இல்லை! உன் கண் மை எழுதும் கவிதையே என் வாழ்வின் இலக்கணம்!
இம்மை மாறி மறுமை ஆயினும், நீயே என் மனைவியாக வேண்டும்! இதுவே என் விண்ணப்பம்!
இதயத்தில் உயிர் காதல் கவிதைகள் (Intense Love)
சில கவிதைகள் நம்மை அறியாமலே கண்ணீரை வரவழைக்கும் அல்லது மகிழ்ச்சியில் திளைக்க வைக்கும். அத்தகைய இதயத்தில் உயிர் காதல் கவிதைகள் மற்றும் சிறந்த காதல் கவிதைகள் இங்கே.
மழை நீர் அருந்திய வேழம் (யானை) போல, உன் அன்பு கிடைத்து வெறிகொண்டு திரிகிறது என் மனது!
காற்றைக் கூட கைது செய்வேன், அது உன்னைத் தீண்டிவிட்டு வந்து என்னைத் தீண்ட மறுத்தால்!
இரவு நேரத்து மல்லிகையாய், இருட்டிலும் மணக்கிறது நீ விட்டுச்சென்ற நினைவுகள்!
உன் பாதச் சுவடுகள் பட்ட இடம், பூமிக்குப் பாரம் இல்லை! அது பூமி சூடிக்கொண்ட வைரம்!
நதிகளின் ஓட்டம் கடலைச் சேரும் வரை! என் உயிரின் ஓட்டம் உன் மடியைச் சேரும் வரை!
வானவில்லுக்கு வர்ணம் பூசத் தேவையில்லை! உன் வெட்கம் பார்த்தால், வானவில்லும் நிறம் மாறுமடி!
முள்ளை முள்ளால் எடுப்பார்கள்! காதல் தரும் வலியை, அதே காதலின் முத்தத்தால் அல்லவா ஆற்ற வேண்டும்?
கானல் நீராய் போலி அன்பு வேண்டாம்! சுடும் நெருப்பாய் இருந்தாலும் உன் உண்மைக் காதல் மட்டுமே வேண்டும்!
அதிகாலை பனியில் நனைந்த புல்வெளி, உன் ஸ்பரிசம் பட்டதும் சிலிர்த்துக்கொண்ட என் தேகம்!
சந்திரனைத் திட்டும் சூரியனைப் போல, நீ இல்லாத பகல் பொழுதுகளை வெறுக்கிறேன் நான்!
நீ சுவாசித்த காற்று, எனக்கு மட்டும் பிராண வாயுவல்ல! அதுவே என் வாழ்நாளை நீட்டும் மருந்து!
இமைகள் மூடினாலும் காட்சி நீயே! செவிகள் அடைத்தாலும் ஓசை நீயே! என் புலன்களின் எஜமானி நீ!
காட்டுத் தீயில் அகப்பட்ட மூங்கில் போல, உன் காதலில் அகப்பட்டு வெடித்துச் சிதறுகிறேன்!
உன்னை வர்ணிக்க வார்த்தை தேடி, அகராதி புரட்டினேன்! எழுத்துக்களே வெட்கப்பட்டு மறைந்து கொண்டன!
நீல வானம் நீ! அதில் மிதக்கும் மேகம் நான்! காற்று வீசும் திசையெல்லாம் உன்னிடமே வருகிறேன்!
கூடு திரும்பும் பறவைகள் போல, எத்தனை தூரம் சென்றாலும் என் மனம் உன்னிடமே வந்து சேர்கிறது!
காயத்திற்கு மருந்திடும் மூலிகை நீ! என் ஆயுள் வரை தீராத இனிய வியாதியும் நீ!
மின்னல் வெட்டும் போது கண்கள் கூசும்! ஆனால் உன் கண்கள் பார்க்கும் போது, என் உயிரே கூசுதடி!
தனிமை இருட்டில் நான் தவிக்கும் போது, மெழுகுவர்த்தியாய் உருகி ஒளி தருவது உன் நினைவுகள்!
கடலுக்கு அடியில் முத்துக்கள் இருக்கலாம்! என் மன ஆழத்திலோ, உன் அன்பு மட்டுமே பொக்கிஷம்!
பூமி சுழல்வதை நிறுத்தினாலும், உன்னைச் சுற்றி வருவதை என் மனம் நிறுத்தாது அன்பே!
சொற்களில் சிக்காத கவிதை நீ! சிற்பியின் உளிக்குச் சிக்காத உயிருள்ள சிலை நீ!
உன் நிழலைக் கூட மிதிக்க அஞ்சுகிறேன்! அங்கும் உன் வசம் வீசக்கூடும் என்பதால்!
பாலையில் பெய்த மழையாய், என் வறண்ட வாழ்வில் ஈரம் பாய்ச்சியது உன் வருகை!
கடிகார முட்கள் நகர்கின்றன! ஆனால் உன்னைப் பார்த்த நொடியில், காலம் உறைந்து விட்டதேனோ?
உன் கையெழுத்து, காகிதத்தில் மட்டுமல்ல! என் விதி ரேகையிலும் நீயே எழுதிவிட்டாய்!
மலையிலிருந்து விழும் அருவிக்கு பயமில்லை! உன் காதலில் விழுந்த எனக்கு மரண பயம் ஏது?
ஆயிரம் விளக்குகள் ஏற்றினாலும், நீ சிரிக்கும் போது வரும் ஒளிக்கு ஈடாகாதடி!
தாகம் தீர்க்கும் தண்ணீர் அல்ல நீ! குடிக்கக் குடிக்க தாகம் எடுக்கும் காதல் மது நீ!
என் இதயத் துடிப்பு நிற்கும் வரை அல்ல, என் ஆன்மா கரையும் வரை தொடரும் நம் காதல் பயணம்!
செம்புலப் பெயல் நீர் போல, வேற்றுமை இன்றி கலந்தது நம் நட்பு! இனி பிரித்தெடுப்பது இயற்கையாலும் ஆகாது!
கடல் நீர் வற்றினாலும் வற்றாது, என் நெஞ்சில் சுரக்கும் இந்தக் காதல் ஊற்று!
கார்மேகம் பொழியும் மழைத்துளி, மண்ணைத் தீண்டும் முன், என் மனம் உன்னைத் தீண்டி மகிழ்ந்ததே!
பாலைவனப் பயணம் கூட இனிக்கும், துணைக்கு உன் நினைவுகள் கூடவே நடந்து வந்தால்!
வயல் வெளி எங்கும் உன் வாசம்! காற்று வரும் திசையெல்லாம் காதல் மொழியின் சுவாசம்!
குறிஞ்சி மலராய் அபூர்வம் நீ! தினமும் பூக்காமல், என் ஆயுளில் ஒருமுறை பூத்த வரம்!
கண்கள் பேசும் மௌன மொழியில், சங்கத் தமிழும் தோற்றுத்தான் போனது! அர்த்தம் புரியாமல்!
அலையும் கரையும் போல, மோதிக் கொண்டாலும் பிரிந்து செல்ல முடியாத பந்தம் நமக்குள்!
ஊடல் கொண்ட நேரத்திலும், மனம் உன்னையே சுற்றி வருகிறதே! வண்டுகள் மொய்க்கும் பூவைப் போல!
இமைகள் மூடுவது உறங்க மட்டுமல்ல! கனவில் உன்னைத் தனியாய் சந்தித்துப் பேசத்தான்!
தீண்டிச் செல்லும் தென்றல் காற்றே! என் அன்பின் வெப்பத்தை அவரிடம் போய்ச் சேர்த்துவிடு!
உயிர் இருக்கும் வரை அல்ல, உன் நினைவு இருக்கும் வரை தொடரும் என் இதயத் துடிப்பு!
வானவில்லின் வர்ணம் தேவையில்லை! நம் அன்பு ஒன்றே போதும், வாழ்வை அழகாக்க!
நீரில் எழுதிய எழுத்து அழியும்! நெஞ்சில் எழுதிய உன் பெயர், நெருப்பிலும் அழியாது!
தூரம் ஒரு தடையல்ல! நிலவுக்கும் பூமிக்கும் உள்ள தூரம், நம் காதலுக்கு இல்லை!
மழை நீரை ஏற்கும் சிப்பி போல, உன் அன்பை மட்டுமே ஏற்றுக்கொண்டது என் மனம்!
நிழல் கூட இருட்டில் பிரியும்! ஆனால் என் ஆன்மா, உன்னை விட்டு எங்கும் செல்லாது!
பூக்களின் மென்மை உன் அன்பு! பாறையின் உறுதி நம் நம்பிக்கை! இதுவே நம் காதலின் இலக்கணம்!
நேரம் காலம் பார்ப்பது இல்லை, உன்னை நினைக்கும் போது என் இதயம் துடிக்கும் வேகம்!
கண்ணாடி முன் நின்றாலும், என் பிம்பம் தெரிவதில்லை! உன் உருவம் தான் தெரிகிறது!
சுடும் வெயிலும் பனிக்கட்டி ஆகும்! உன் ஒற்றைப் புன்னகை என் மீது பட்டால்!
ஆயிரம் உறவுகள் சூழ்ந்திருந்தாலும், தேடுகிறது கண்கள்... உன் ஒருவனை/ஒருத்தியை மட்டுமே!
பேசித் தீர்த்த வார்த்தைகளை விட, பேசாமல் பரிமாறிய பார்வைகளே அதிகம் நமக்குள்!
கடிகார முட்கள் நகர்கின்றன! ஆனால் நம் காதல் நினைவுகள், காலத்தை உறைய வைக்கின்றன!
எதுவும் நிரந்தரம் இல்லை இவ்வுலகில்! உன் அன்பு கலந்த என் உயிரைத் தவிர!
பிரிவு தரும் வலி கூட சுகமே! மீண்டும் சேரும் போது கிடைக்கும் இன்பத்தை நினைத்தால்!
காயத்திற்கு மருந்து காலமாம்! ஆனால் என் மனக் காயத்திற்கு மருந்து, உன் அருகாமை மட்டுமே!
சிறகுகள் முளைத்த உணர்வு! வானத்தில் பறக்கிறேன், உன் அன்பு என்னும் காற்றில்!
இருளில் ஒளிரும் மின்மினிப் பூச்சி, நம் நம்பிக்கையின் குறியீடு! வெளிச்சம் நிச்சயம் வரும்!
பிறப்புக்கும் இறப்புக்கும் இடையில், கிடைத்த மிகப்பெரிய பொக்கிஷம் உன் அன்பு மட்டுமே!
பெண் மற்றும் ஆண் காதல் கவிதைகள்
காதலை ஆண்கள் பார்க்கும் விதமும், பெண்கள் உணரும் விதமும் அழகு. இங்கு ஆண் காதல் கவிதைகள் மற்றும் பெண் காதல் கவிதைகள் தனித்தனியாகத் தொகுக்கப்பட்டுள்ளன.
பெண் காதல் கவிதைகள்:
மலைக்கல்லாய் வலிமையான உன் தோள்கள், எனக்கு மட்டும் பஞ்சு மெத்தையாய் மாறுவது ஏனோ?
என் வெட்கத்தைத் திருடிய கள்வன் நீ! என் நாணம் தோற்றுப் போனது உன் ஒற்றைப் பார்வையில்!
கண்ணாடி பார்க்கிறேன், அங்கே என் பிம்பம் இல்லை! உன் முகம் தான் தெரிகிறது அன்பே!
பாலில் கலந்த நீராய், என் உயிரில் கலந்துவிட்டாய்! இனி நம்மைப் பிரித்தெடுக்க யாருக்கு உண்டு வலிமை?
போர்க்களத்தில் புலியாய் சீறும் நீ, என் காலடியில் மட்டும் பூனைக் குட்டியாய்!
ஊரறியாமல் உனக்குத் தந்தேன் என் உள்ளத்தை! இன்று ஊரே பேசுகிறது, என் முகத்தில் வழியும் வெட்கத்தைப் பார்த்து!
யாழ் இசை எதற்கு? என் பெயர் சொல்லி அழைக்கும் உன் குரல் போதுமே எனக்கு!
கார்மேகம் பொழியும் மழைத்துளி, உன் விரல் தீண்டும் ஸ்பரிசமாய் என் தேகம் சிலிர்க்குதே!
நீ பிரிந்து சென்ற நொடியில், என் மேனியில் படர்கிறது பசலை! இதற்கு மருத்துவன் நீ மட்டுமே!
சினந்து முகம் திருப்ப நினைத்தாலும், உன் கெஞ்சும் பார்வையில் தோற்றுப்போகிறது என் ஊடல்!
கூந்தல் பூ வாடினாலும், உன் மார்புத் தழுவிய வாசனை இன்னும் என்னை விட்டு அகலவில்லையே!
கூடு திரும்பும் பறவையாய், மாலையில் நீ வருவாய் என வாசல் பார்க்கிறது என் விழி!
உன் நிழல் பட்டால் போதும், கருகிப்போகும் என் கவலைகள்! பூத்துக்குலுங்கும் என் பெண்மை!
ஆயிரம் பேர் என்னைச் சுற்றிலும்! ஆனால் என் கண்கள் தேடுவது உன்னை மட்டுமே கள்வா!
நீ இல்லாத இரவுகள், நட்சத்திரம் இல்லாத வானம் போல! வெறுமையாய் கழிகிறது என் வாழ்வு!
என் நெற்றிப் பொட்டில் இட்ட திலகம் சாட்சி! என் உயிர் உள்ளவரை நீ எனக்கே சொந்தம்!
வேல் வீசும் உன் பார்வையில், நிலைகுலைந்து சரணடைந்தது என் வீரமும், விவேகமும்!
கடவுளிடம் வரம் கேட்கச் சொன்னால், உன் மார்பில் சாய்ந்து உயிர் விடுவதையே வரமாகக் கேட்பேன்!
உன் விரல் பிடித்து நடக்கும் தூரம், பூமிக்கு வெளியே நீண்டாலும் சலிக்காமல் வருவேன் உன்னோடு!
கதிரவன் உதிக்கும் முன்னே விடியல் வந்தது! என் அறையில் உன் புன்னகை பூத்ததால்!
ஆண் காதல் கவிதைகள் (வர்ணனைகள்):
'பௌர்ணமி நிலவு ஏன் கீழே வந்தது?' என்று கேட்டேன்! நீ வெட்கத்தில் முகம் மூடினாய், மேகத்திற்குள் மறைந்தது நிலவு!
'மான்கள் கூட உன் கண்களைக் கடன் கேட்கும்' என்றேன்! மருண்டு விழித்தாய் நீ, அந்தப் பார்வையில் என் உயிரே போனதடி!
'குறிஞ்சி மலர் உன் கன்னத்தில் பூத்ததோ?' என்றேன்! சிவந்து போனது உன் முகம், என் சந்தேகம் உறுதியானது!
'மின்னல் உன் சிரிப்பில் ஒளிந்திருக்கிறதா?' என்றேன்! சிரித்தாய் மெல்ல, என் கண்ணில் வெளிச்சம் பரவியதடி!
'கயல் மீன்கள் நீருக்கு வெளியே வாழுமா?' என்றேன்! உன் இமைகளைச் சிமிட்டினாய், 'ஆம், என் கண்ணில் வாழும்' என்பது போல!
'மழைச் சாரல் உன் குரலில் ஒலிக்கிறதே' என்றேன்! நீ மௌனமானாய், மழை நின்ற நிசப்தம் எனக்குள்!
'நடை பழக மயில் உன்னிடம் வந்ததோ?' என்றேன்! நீ நின்றாய், தோகை விரிக்காமலே ஆடியது என் மனம்!
'தாமரை மொட்டு உன் இதழ்கள் ஆகுமா?' என்றேன்! சிறு புன்னகை பூத்தாய், தாமரை மலர்ந்ததடி என் கண் முன்னே!
'கருமேகம் உன் கூந்தலில் தஞ்சம் புகுந்ததோ?' என்றேன்! கூந்தலை ஒதுக்கினாய், கார் காலம் விலகி கதிரவன் வந்ததைப் போல!
'அனிச்சம் பூவும் உன் பாதத்திற்கு நோகுமே' என்றேன்! மெல்ல நடந்தாய், பூமி சிலிர்த்ததை நான் உணர்ந்தேன்!
'நட்சத்திரங்களை உன் கண்களில் ஒளித்து வைத்தாயா?' என்றேன்! கடைக்கண் பார்வை பார்த்தாய், விண்மீன்கள் எல்லாம் என் நெஞ்சில் கொட்டின!
'தேனுக்கு இனிப்பு உன் இதழ் தந்தது தானோ?' என்றேன்! உதட்டைச் சுழித்தாய், அந்தச் செய்கையில் எறும்பாய் ஊறுது என் ஆசை!
'தென்றல் காற்று உன் மேனி தழுவி வீசுதோ?' என்றேன்! சிலிர்த்துக் கொண்டாய், இப்போது வீசும் காற்று பூவாசம் வீசுதே!
'கடல் அலை உன் கூந்தல் நெளிவு தானோ?' என்றேன்! திரும்பிப் பார்த்தாய், அந்தச் சுழலில் சிக்கித் தவிக்குது என் நெஞ்சம்!
'சிற்பி செதுக்காத உயிருள்ள சிலை நீ' என்றேன்! கல்லாய் சமைந்தாய், சிலை என்று நிரூபிக்க!
'வானவில் உன் நெற்றியில் பொட்டானது எப்படி?' என்றேன்! தலை குனிந்தாய், வளைந்த வானவில்லாய் தெரிந்தது உன் புருவம்!
'யானை தந்தம் உன் கழுத்துக்கு ஈடாகுமா?' என்றேன்! நாணத்தில் நெளிந்தாய், சங்கிலி உரசும் சத்தம் சங்கீதம் பாடியது!
'மூங்கில் காடு உன் தோள்களில் உள்ளதோ?' என்றேன்! சாய்ந்து கொண்டாய் என் மார்பில், மூங்கில் இசை எனக்குள் ஒலித்தது!
'காந்தள் மலர் உன் விரல்கள் தானோ?' என்றேன்! முகத்தில் கை வைத்தாய், பூவுக்குள் ஒளிந்த நிலவானது உன் முகம்!
'சூரியன் உன்னைச் சுற்றுகிறானே, நீ தான் பூமியோ?' என்றேன்! முறைத்துப் பார்த்தாய், அந்த வெப்பத்தில் உருகினேன் நான்!
'நீலக் கடல் உன் விழியில் தேங்கியதோ?' என்றேன்! கண்ணீர் துளி சிந்தினாய், கடல் நீர் இத்தனை இனிக்குமா என்ன?
'மாதுளை முத்துக்கள் உன் பற்கள் ஆகுமா?' என்றேன்! வாய் விட்டுச் சிரித்தாய், சிதறிய முத்துக்களைப் பொறுக்கத் துடித்தேன்!
'சந்தன மரம் உன் தேகத்தில் வாசமோ?' என்றேன்! விலகி நின்றாய், காற்று அந்த வாசத்தை என்னிடம் கடத்தியதே!
'அன்னப் பறவை உன் நடைக்குத் தோற்குமே' என்றேன்! வேகமாய் நடந்தாய், அன்னம் பறப்பது போல் இருந்தது எனக்கு!
'ஊற்று நீர் உன் அன்பில் சுரக்கிறதோ?' என்றேன்! கசிந்துருகினாய், அந்த ஈரத்தில் நனைந்தது என் வறண்ட வாழ்வு!
'இடி முழக்கம் உன் கொலுசு சத்தம் தானோ?' என்றேன்! அசையாமல் நின்றாய், உலகமே ஸ்தம்பித்தது போல ஒரு உணர்வு!
'பனித்துளி உன் வியர்வையில் தெரிகிறதே' என்றேன்! துடைத்துக்கொண்டாய், வைரத்தைச் சாக்கடையில் வீசலாமா பெண்ணே?
'இரவு நேரம் உன் கருவிழியில் பிறந்ததோ?' என்றேன்! இமை மூடினாய், எங்கும் இருட்டு, எனக்குள் மட்டும் வெளிச்சம்!
'செவ்வானம் உன் வெட்கத்தில் சிவந்ததோ?' என்றேன்! மேலும் சிவந்தாய், வானம் தோற்றுப் போனது உன் நிறம் கண்டு!
'அருவி வீழும் ஓசை உன் சிரிப்பு தானோ?' என்றேன்! கலகலவென நகைத்தாய், நீர்வீழ்ச்சியில் நனைந்த சுகம் எனக்கு!
'மல்லிகை பூவே உன்னிடம் வாசம் கேட்குமே' என்றேன்! தலையசைத்தாய், உதிர்ந்த பூக்களும் மீண்டும் உயிர்த்தன!
'கோபுரக் கலசம் உன் நாசிக்கு நிகரா?' என்றேன்! மூச்சு விட்டாய், அந்தக் காற்றுப் பட்டு புனிதமானது என் பிறவி!
'வற்றாத நதி உன் அன்பு தானோ?' என்றேன்! கண்கலங்கினாய், பிரளயமே வந்தாலும் அதில் மூழ்கத் தயார் நான்!
'வைரம் உன் கண்ணில் ஒளிந்திருக்கிறதோ?' என்றேன்! நேராகப் பார்த்தாய், அந்தக் கூர்மை என் நெஞ்சைக் கிழித்ததடி!
'பசுமையான வயல்வெளி உன் இளமையோ?' என்றேன்! துள்ளி குதித்தாய், கதிர் முற்றிய நெற்பயிராய் தலை சாய்த்தேன் நான்!
'நுங்குச் சுளை உன் கன்னம் தானோ?' என்றேன்! கன்னத்தில் குழி விழச் சிரித்தாய், அந்தக் குழியில் விழுந்து எழ மனமில்லை!
'கடல் சங்கு உன் கழுத்துக்கு உவமையா?' என்றேன்! திருப்பி வைத்துக்கொண்டாய் சேலையை, பொக்கிஷத்தை மூடியது போல!
'கிளிப் பேச்சு உன் மழலை தானோ?' என்றேன்! கொஞ்சினாய் மொழியால், கூண்டுக் கிளியானேன் நான்!
'இயற்கைக்கே அழகு நீ தான்!' என்றேன்! 'போடா' என்று செல்லமாய்ச் சொன்னாய், இயற்கை அன்னை பொறாமையில் பார்த்தாள்!
'என் உலகம் நீ தான்!' என்று முடித்தேன்! என் கையைப் பிடித்துக்கொண்டாய், உலகமே என் உள்ளங்கையில் சுருங்கியதடி!
சிறகடிக்கும் வண்டே! உண்மையைச் சொல்... நீ அறியாத பூக்களா? என் காதலியின் கூந்தல் வீசும் நறுமணத்தை எந்தப் பூவிலாவது கண்டதுண்டா?
முழு நிலவே! உனக்கு ஏன் இந்தப் பெருமை? தேய்ந்து வளரும் நீ, என்றும் தேயாத என் காதலியின் முகத்திற்கு ஈடாவாயா?
ஆடும் மயிலே! தோகை விரிக்காதே! அவள் நடந்து வரும் அழகிற்கு முன்னே, உன் ஆட்டம் செல்லுபடியாகுமா?
கடல் அலையே! ஓயாமல் கரையைத் தீண்டுகிறாய்... அவள் பாதம் தீண்டும் பாக்கியம் உனக்கு உண்டா? சொல்!
பேசும் கிளியே! நீ கொஞ்சலாம்... ஆனால் அவள் பேசும் தமிழைப் போல, உன்னால் இனிமையாகப் பேச முடியுமா?
மலைத் தேனே! நீ இனிப்பு தான், மறுக்கவில்லை! ஆனால் அவள் இதழ் சிந்தும் புன்னகையை விட, நீ அதிக ருசி கொண்டவனா?
இரவு நேரத்து விண்மீன்களே! நீங்கள் மின்னலாம்... ஆனால் அவள் கண் சிமிட்டும் அழகிற்கு, நீங்கள் ஈடு கொடுப்பீர்களா?
தாமரை மலரே! நீரில் மிதக்கிறாய்... அவள் முகத்தில் பூத்த கண்களைப் போல, உன்னால் உயிரோடு இருக்க முடியுமா?
தென்றல் காற்றே! பூக்களைத் தீண்டி வருகிறாய்... அவள் மேனியைத் தீண்டும் போது கிடைக்கும் சுகம், அந்தப் பூக்களில் இருந்ததா? சொல்!
வானவில்லே! ஏழு வர்ணங்கள் உனக்கு... ஆனால் அவள் வெட்கப்படும் போது வரும் சிவப்பிற்கு, உன் ஏழு வர்ணங்களும் சமமாகுமா?
கண்ணாடிப் பிம்பமே! பொய் சொல்லாதே... நீ அவளைப் பிரதிபலிக்கிறாயா? இல்லை அவள் அழகைக் கண்டு பிரமித்து நிற்கிறாயா?
கார்மேகமே! நீ இருண்ட நிறம் தான்... ஆனால் அவள் கண் மை தீட்டிய இருட்டுக்கு, உன் நிறம் ஈடாகுமா?
மிரளும் மானே! உன் கண்கள் அழகு தான்... ஆனால் உயிரை வாங்கும் சக்தி, அவள் கடைக்கண் பார்வைக்கு அன்றி உனக்கு உண்டா?
அனிச்ச மலரே! நீ மென்மையானவள் தான்... ஆனால் அவள் பாதம் பட்டால் நீயே வலிப்பாயே! அவள் பாதம் உன்னை விட மென்மை தானே?
மின்னலே! ஒரு நொடி வந்து மறைகிறாய்... அவள் சிரிக்கும் போது வரும் வெளிச்சம், உன்னை விடப் பிரகாசம் தெரியுமா உனக்கு?
மூங்கில் காடே! இசை பாடுகிறாய்... அவள் தோள்களைப் போல, வழுவழுப்பான தேகம் உனக்கு உண்டா?
சந்தன மரமே! நீ வாசம் தரலாம்... அவள் வியர்வை துளிக்கு இருக்கும் வாசனை, உன் கட்டைகளில் இருக்குமா?
செவ்வானமே! சூரியன் மறைந்ததால் சிவந்தாயா? இல்லை என் காதலி குனிந்து நிமிர்ந்த போது, அவள் வெட்கம் பட்டு சிவந்தாயா?
மாதுளை முத்தே! நீ அழகாய் இருக்கலாம்... அவள் சிரிக்கும் போது தெரியும் பற்களின் வரிசைக்கு, நீ ஒப்பாக முடியுமா?
குயிலே! நீ கூவுவது இனிமை தான்... ஆனால் என் பெயர் சொல்லி அவள் அழைக்கும் போது, உன் குரல் தோற்றுப் போகுமே! அறிவாயா?
நெருப்பே! நீ சுடுவாய் என்று தெரியும்... அவள் பிரிவில் நான் படும் வேதனை அளவுக்கு, உன்னால் சுட முடியுமா?
பனித்துளியே! நீ தூய்மையானவன்... ஆனால் அவள் என் மீது கொண்ட அன்பை விட, நீ தூய்மையானவனா? சொல்!
கானல் நீரே! நீ ஏமாற்றுவாய்... அவள் காட்டும் பொய்யான கோபத்தை விட, உன் ஏமாற்றம் பெரிதா?
ஆழ்கடலே! உனக்குத் தான் ஆழம் அதிகம் என்பார்கள்... அவள் மனதின் ஆழத்தை விடவா நீ பெரியவன்? சொல்லடி!
வழிப்போக்கும் மேகமே! ஊர் ஊராய் சுற்றுகிறாயே... என் தேவதையைப் போல் ஒருத்தியை எங்காவது கண்டதுண்டா?
தங்கமே! நீ ஜொலிக்கலாம்... அவள் மேனி நிறத்திற்கு முன், நீ வெறும் மஞ்சள் நிறம் தானே?
கலைந்த ஓவியமே! வருந்தாதே... அவள் அழகை வரைய முயன்று தோற்றது, ஓவியன் பிழை அல்ல! அவள் அழகு அப்படி!
சுழற்றி அடிக்கும் சூறாவளியே! அவள் கூந்தல் அவிழ்ந்து விழும் போது உண்டாகும் விசைக்கு முன், உன் வேகம் செல்லுபடியாகுமா?
இருட்டே! நீ பயமுறுத்துகிறாய்... அவள் கண் மை தீட்டிய பின், உன் கருமை தோற்று ஓடுவதைக் கண்டாயா?
சிற்பச் சிலையே! நீ கண் இமைக்க மாட்டாய்... அவளைப் பார்த்த பின், நானும் கண் இமைக்க மறந்தேனே! நான் சிலையா? நீ சிலையா?
அன்னப் பறவையே! நீ அழகாய் நடக்கலாம்... என் காதலி நடக்கும் போது, பூமி சிலிர்ப்பது போல் உன் நடைக்கு சிலிர்க்குமா?
கோபுரக் கலசமே! நீ உயரத்தில் இருக்கலாம்... என் காதலி நிமிர்ந்து பார்க்கும் போது, அவள் புருவத்திற்கு கீழே தானே நீ?
ஊற்று நீரே! நீ சுரந்து கொண்டே இருக்கிறாய்... அவள் அன்பை விடவா நீ அதிகம் சுரக்கிறாய்?
மழைத் துளியே! மண்ணில் விழுகிறாய்... அவள் கன்னத்தில் விழும் பாக்கியம் உனக்கு உண்டா? சொல்!
நட்சத்திரங்களே! வானத்தில் இருக்கிறீர்கள்... அவள் நெற்றியில் பொட்டாய் மாறும் வரம், உங்களில் யாருக்காவது உண்டா?
காந்தள் மலரே! சிவந்து இருக்கிறாய்... அவள் கை விரல்களுக்கு ஒப்பாகத் தான் நீயும் சிவந்து கொண்டாயா?
கடல் சங்கே! ஒலி எழுப்புகிறாய்... அவள் கழுத்து வளைவுகளுக்கு, நீ ஈடாக முடியுமா?
நிழலே! அவளைத் தொடர்ந்து செல்கிறாய்... அவள் பாதம் பட்ட சுகத்தில் தான் நீயும் கருப்பாகிப் போனாயா?
விளக்கே! நீ இருளை விரட்டலாம்... அவள் கண்கள் பார்க்கும் போது வரும் பிரகாசத்திற்கு, நீ சமமாக முடியுமா?
இறைவா! நீ படைத்ததில் சிறந்தது இயற்கை என்றாய்... என் காதலியைப் படைத்த பிறகு, உன் கருத்தை மாற்றிக்கொண்டாயா? உண்மையைச் சொல்!
காத்திருக்கும் காதல் கவிதைகள் மற்றும் மிஸ் யூ வரிகள்
பிரிவு என்பது காதலின் ஒரு அங்கம். துணையை பிரிந்திருக்கும் வேளையில் ஏற்படும் தவிப்பை, காத்திருக்கும் காதல் கவிதைகள் மற்றும் மிஸ் யூ காதல் கவிதைகள் மூலம் ஆறுதல் படுத்திக்கொள்ளலாம். தொலைதூர காதல் கவிதைகள் உங்கள் ஏக்கத்திற்கு மருந்தாக அமையும்.
கார்மேகம் வந்தும் நீ வரவில்லை! இங்கே முல்லை பூக்களோடு, என் கண்களும் பூத்துக் கிடக்கின்றன!
நீ வரும் ஒற்றையடிப் பாதையில், புழுதி மண் கூட பூக்களானது! என் பார்வை பட்டுப் பட்டு!
வாசல் கதவு அசையும் ஓசையில் துள்ளி எழுகிறது என் நெஞ்சம்! நீதானோ என்ற பொய்யான நம்பிக்கையில்!
இரவு உறங்க மறுக்கிறது! விடியல் வர மறுக்கிறது! நீ வரும் வரை, காலம் நகர மறுக்கிறதடா!
கரை ஒதுங்கும் அலை கூட உன்னைத் தொடாமலே செல்கிறது! நான் மட்டும் கரையில், உன் நினைவில் நனைகிறேன்!
சூடிய பூக்கள் வாடி உதிர்ந்தன! ஆனால் உனக்காகச் சூடிய என் ஆசை மட்டும், இன்னும் வாடவில்லையடா!
என் நிழல் கூட என்னைப் பார்த்து சிரிக்கிறது! 'இன்னும் வருவான் என்று காத்திருக்கிறாயே' என்று கேலி செய்து!
தூது சென்ற மேகமே! மழையாகப் பொழிந்துவிடு! என் கண்ணீரை அவன் அறியாதவாறு மறைத்துவிடு!
விழி மூடினால் கனவு, விழி திறந்தால் நினைவு! இரண்டிலும் நீ வருவாய் என, ஓயாத தவம் நான்!
எத்தனை யுகங்கள் ஆனாலும் காத்திருப்பேன்! என் கல்லறைக்கு வரும் பூக்கள் கூட, உன் கை பட்டால் உயிர்த்தெழும்!
தீராத தாகத்தில் தவிக்கும் வானம்பாடிப் பறவை நான்! உன் அன்பு மழைக்காய் அண்ணாந்து பார்க்கிறேன்!
பிரிவு என்பது இடைவெளி அல்ல! என் காதலின் ஆழத்தை எனக்கே உணர்த்தும் பரீட்சை!
ஒவ்வொரு நாளும் சூரியன் மறையும் போதும், என் நம்பிக்கை மட்டும் மறைவதில்லை! நாளை நீ வருவாய் என்று!
தனிமை அறையில் பேச ஆளில்லை! சுவரில் தொங்கும் உன் புகைப்படம் மட்டும், மௌனமாய் ஆறுதல் சொல்கிறது!
என் வீட்டு நிலைப்படியில் எண்ணெய் பிசுக்கு இல்லை! என் கண்ணீர்த் துளிகளே அதிகம் சிந்திக் கிடக்கின்றன!
நீ இல்லாத நொடிகள் யுகங்களாய் நீள்கிறது! விரைந்து வா! என் ஆயுள் முடிவதற்குள்!
தென்றல் காற்றே அவரைத் தீண்டி வா! அவர் வரும் திசை அறிந்து, என் சுவாசத்தை அங்கு அனுப்பி வைக்கிறேன்!
கூடு திரும்பும் பறவைகளே! என் தலைவன் வரும் வழி கண்டீர்களா? இல்லை என் உயிர் போகும் வழி சொல்வீர்களா?
விளக்குத் திரியும் கருகிப் போனது! விடிய விடிய விழித்திருந்து, உன் வரவு பார்த்த என் கண்களைப் போலவே!
நேரில் வராவிட்டாலும் பரவாயில்லை! கனவிலாவது வந்துவிடு! காத்திருந்த களைப்பு கொஞ்சம் தீரட்டும்!
சுவரில் கோடு கிழித்து நாட்கள் எண்ணினேன்! என் விரல்கள் தேய்ந்தன, ஆனால் உன் வருகை நாளோ கூடவில்லை!
கொன்றை மரங்கள் பொன்னென பூத்தன! கார் காலம் வந்தும் நீ வரவில்லை, இயற்கையும் என்னைப் பார்த்து நகைக்கிறதோ?
மாலை நேரம் மலரும் முல்லையே! என் தலைவன் வராமல் நீ ஏன் மலர்ந்தாய்? என் வாட்டத்தைக் காணவா?
உணவை மறந்தேன், உறக்கம் துறந்தேன்! என் கை வளையல்கள் கழன்று விழும் ஓசையில், தனிமை சிரிக்கிறதடா!
பல்லி சொல்லும் சகுனத்தில் வாசல் பார்க்கிறேன்! அது பொய்யானாலும், அந்தப் பொய் தரும் நம்பிக்கையில் உயிர் வாழ்கிறேன்!
வடக்குத் திசைக் காற்றே! என் மன்னவன் மேனி தீண்டி, அந்த வெப்பத்தை மட்டும் எனக்குத் தந்து செல்!
கண்கள் இமைக்க மறந்து பல நாட்கள்! இமைத்தால் அந்த இடைவெளியில், நீ வந்து போய்விடுவாயோ என்ற அச்சத்தில்!
கடற்கரை மணலில் உன் பெயர் எழுதினேன்! அலை வந்து அழித்தாலும், என் நெஞ்சில் எழுதியதை யாரால் அழிக்க முடியும்?
ஊரே உறங்கும் யாமத்தில், தனிமை அரக்கியோடு போராடுகிறேன்! ஆயுதமாய் உன் நினைவுகளை மட்டுமே ஏந்திக்கொண்டு!
தேர் வரும் ஓசை கேட்டு ஓடி வந்தேன்! அது காற்றின் மாயம் என்றுணர்ந்து, கண்ணீரோடு திரும்பினேன் வாசலை விட்டு!
திசை மாறிப் பறக்கும் நாரைகளே! என் தலைவன் இருக்கும் திசை எதுவென்று, கொஞ்சம் காட்டிச் செல்லுங்கள்!
கூந்தலில் சூடிய பூக்கள் வாடின! யாருக்காக அலங்காரம்? கண்ணாடியில் என் பிம்பமே அழுது வழிகிறது!
சுடும் பாறை வழியே செல்கிறாயே! உன் பாதம் நோகுமென்று, இங்கே நிழலில் இருக்கும் என் நெஞ்சம் பதறுதடா!
உடல் இங்கே, உயிர் அங்கே! நீ வந்து சேரும் வரை, என் தேகம் வெறும் கூடு தானடா!
குளிர் நிலவும் அனலாய் சுடுகிறது! நீ இல்லாத இரவில், மென்மையான தென்றலும் முள்ளாய் தைக்கிறதே!
எமன் வந்து அழைத்தாலும் மறுத்து விடுவேன்! என் தலைவன் மடியில் விழாமல், மண்ணில் விழ மாட்டேன் என்று!
காக்கை கரையும் போதெல்லாம் இதயம் துடிக்கிறது! விருந்தாளியாய் நீ வருவாய் என்ற ஏக்கத்தின் உச்சத்தில்!
இளவேனில் போய், கார் காலமும் வந்தது! பருவங்கள் மாறினாலும், என் காத்திருப்பின் பருவம் மட்டும் மாறவில்லையே!
தொட்டால் சுருங்கும் அனிச்சம் போல, உன் பிரிவு என்று நினைத்தாலே சுருங்கிப் போகிறது என் உயிர்!
சொற்கள் தீர்ந்து போய் மௌனம் பேசுகிறேன்! இந்த மௌனத்தின் அலறல், வெகுதூரத்தில் உள்ள உனக்குக் கேட்காதா?
வானம் அழுவதற்கு (மழை) முன், நீ வந்துவிட மாட்டாயா? என் கண்கள் அழுவதை நிறுத்துவதற்கு!
கண்ணீர் நிறைந்த என் கண்களில், மீன்கள் நீந்தவில்லை! உன் பிம்பம் மட்டுமே தத்தளிக்கிறது!
விளக்குத் திரியும் கருகிப் போனது! விடிய விடிய விழித்திருந்து, வழி பார்த்த என் கண்களைப் போலவே!
ஆழிப் பேரலை கூட ஓய்வெடுக்கும்! ஆனால் கரையில் நின்றபடி காத்திருக்கும் என் காதலுக்கு ஓய்வே இல்லையடா!
என் மேனியில் படரும் பசலை நிறம், ஊருக்கே சொல்கிறது! நீ என்னை விட்டுப் பிரிந்த கதையை!
நாளை என்பது நிச்சயமற்றது! இன்றே, இப்பொழுதே, என் இமை மூடும் முன்னே வந்துவிடு அன்பே!
வளர்த்த கிளியிடம் சொல்லி வைத்தேன்! அவன் வந்தால், என் கோபத்தைச் சொல்லாமல், காதலை மட்டும் சொல்லென்று!
இடி இடிக்கும் ஓசையில், உன் ரதத்தின் சக்கரம் சுழலும் ஓசை கேட்காதா? என்று வானத்தைப் பார்க்கிறேன்!
அன்னை சொல்லும் கடுஞ்சொல் எரியும் நெருப்பு! நீ வந்து அணைத்தால் மட்டுமே, அணையும் இந்தத் தீ!
வழிமேல் விழி வைத்து என் கண்கள் பூத்தன! பூத்த பூக்களில் வண்டுகளுக்குப் பதில், உன் நினைவுகள் மொய்க்கின்றன!
உருக்கமான காதல் கவிதைகள் (Heart Touching Sad Quotes)
உண்மையான காதல் என்பது ஆன்மா சம்பந்தப்பட்டது. True love காதல் கவிதைகள் மற்றும் உருக்கமான காதல் கவிதைகள் காதலர்களின் இதயத்துடிப்பை அதிகப்படுத்தும். வலியும் காதலின் ஒரு முகமே.
இதயத்தை அறுக்க கத்தி எதற்கு? உன் 'பிரிவு' என்ற ஒற்றை வார்த்தை போதுமே, என்னைச் சிறுகச் சிறுகக் கொல்வதற்கு!
கானல் நீரை நதியென்று நம்பினேனே! தாகம் எடுக்கும் போது தான் தெரிந்தது, அது வெறும் மாயை என்று!
என் கல்லறையில் பூக்கும் பூக்கள் கூட, வாடித்தான் இருக்கும்! என் காதலின் தோல்வியை நினைத்து!
விழி நீர் துடைக்க விரல்கள் இல்லை! என் சோகம் சொல்ல வார்த்தைகள் இல்லை! ஊமையாய் அழுகிறேன்!
உடைந்த கண்ணாடி மீண்டும் ஒட்டாது! உன்னால் உடைந்த என் மனமும், இனி யாரிடமும் ஒட்டாது!
சுவாசிக்க மறந்தேன் என்று மருத்துவர் சொல்கிறார்! நீதானே என் சுவாசம்? நீ போன போதே அதுவும் போய்விட்டது!
நிழல் கூட வெளிச்சம் உள்ளவரை தான்! நீயோ இன்பம் உள்ளவரை மட்டுமே என்னோடு இருந்தாய் போலும்!
கடற்கரை மணலில் என் பெயரை எழுதாதே! அலை வந்து அழிக்கும் முன், என் கண்ணீர் வந்து அழித்துவிடும்!
சொல்லாமல் சென்றிருந்தால் கூட, தாங்கியிருப்பேன்! சொல்லிவிட்டுச் சென்ற காரணங்கள் தான், நெருப்பாய் சுடுகிறது!
காயங்கள் ஆறும் காலம் மாறும்! ஆனால் நீ தந்த ஏமாற்றம், என் ஆன்மாவில் படிந்த கறை!
நான் செதுக்கிய சிலை நீ! இன்று அந்தச் சிலையே எந்தன் நெஞ்சில் விழுந்து நசுக்கியதே!
வலியோடு பிறப்பதில்லை யாரும்! உன்னைப் பிரிந்த பின்னே, வலியோடு வாழப் பழகிக்கொண்டேன்!
மழை நின்ற பின்பும், மரக்கிளையில் நீர் சொட்டும்! நீ பிரிந்த பின்பும், என் இமைகளில் கண்ணீர்!
உன் நினைவுகளை எரிக்கத் துணிந்தேன்! ஆனால் தீக்குச்சி கூட ஈரமானது, என் கண்ணீர் பட்டு!
பயணங்கள் முடிகின்றன! பாதைகள் பிரிகின்றன! ஆனால் என் காதல் மட்டும், நடுரோட்டில் அனாதையாய்!
விஷம் குடிக்கத் தேவையில்லை! நீ பார்த்த பார்வையும், பேசிய பொய்யும் போதும், என் உயிர் பிரிய!
காதலிக்கும் போது ரோஜாவாய் தெரிந்தாய்! கையில் எடுக்கும் போது தான் தெரிந்தது, நீ வெறும் முள் என்று!
வரமாக கேட்டேன் உன்னை! இன்று சாபமாக மாறி, என்னைச் சாகடிக்கிறதே உன் நினைவு!
தூக்கத்தை விற்றுக் கனவை வாங்கினேன்! இன்று கனவும் கலைந்து, தூக்கமும் தொலைந்து, நடைபிணமானேன்!
அன்று அழகாய் தெரிந்த நிலவு, இன்று சுடும் நெருப்பாய்! நீ இல்லாத இரவுகள் நரகத்தின் ஒத்திகை!
என் இதயக் கதவை உடைத்து நுழைந்தாய்! செல்லும் போது, அதை மூடிவிட்டுச் செல்லக் கூட மனமில்லையா?
கண்ணீரில் உப்பு இருப்பது உண்மைதான்! அதை நான் குடித்துப் பார்க்கும் போது தான் உணர்ந்தேன், அது இத்தனை கசக்கும் என்று!
எழுதப்படாத கவிதையாய் என் காதல்! வாசிக்கப்படாத புத்தகமாய் என் வாழ்க்கை! கிழித்தெறியப்பட்ட காகிதமாய் என் மனம்!
வானவில்லாய் வந்து மறைந்தாய்! வண்ணங்கள் மட்டும் என் கண்ணில், கருப்பு வெள்ளையாய் மாறியதடி!
துரோகம் செய்யவில்லை நீ! நடிக்கக் கற்றுக்கொண்டாய்! நான்தான் முட்டாளாய், கைதட்டிக் ரசித்தேன்!
பறப்பதற்கு ஆசைப்பட்டேன்! சிறகுகளை வெட்டிவிட்டு, வானத்தைக் காட்டிச் சிரிக்கிறாயே!
தேடித் தேடி அன்பு வைத்தேன்! இன்று ஓடி ஓடி ஒளிகிறேன், உன் நினைவு வராமல் இருக்க!
என் மரணச் செய்தி கேட்டால் அழாதே! உன் பொய்யான கண்ணீரைக் கண்டு, என் ஆன்மாவும் சபிக்கும்!
காலம் காயத்தை ஆற்றும் என்பார்கள்! ஆனால் ஒவ்வொரு நொடியும், உன் நினைவு அந்தக் காயத்தைக் கீறுகிறதே!
இனி ஒரு பிறவி வேண்டாம் இறைவா! மீண்டும் இவளை/இவனைச் சந்தித்து, மீண்டும் ஒருமுறை சாக விரும்பவில்லை!
தனிமை இருட்டு எனக்குப் பயமில்லை! உன் நினைவுகள் தரும் வெளிச்சம் தான் பயமுறுத்துகிறது!
செடி வாடிய பின் தண்ணீர் ஊற்றுகிறாய்! மனம் உடைந்த பின், மன்னிப்பு கேட்கிறாய்! என்ன பயன்?
என் சிரிப்பைத் திருடிச் சென்றவளே! பத்திரமாக வைத்துக்கொள்! அது இனி எனக்குத் தேவைப்படாது!
காதல் என்பது அழகிய பிழை! திருத்திக்கொள்ள நினைப்பதற்குள், வாழ்க்கையே முடிந்துவிடுகிறது!
நீ கொடுத்த ரோஜா காய்ந்துவிட்டது! ஆனால் அது கொடுத்த காயம், இன்னும் ஆறவில்லையே!
யாரையும் அளவுக்கு அதிகமாக நேசிக்காதே! அவர்கள் தரும் வலி, உன் தாங்கும் அளவை விட அதிகமாக இருக்கும்!
உயிர் பிரியும் வலி தெரியவில்லை! உன் உறவு பிரியும் வலியை, உணர்ந்த எனக்கு!
நீ என் வாழ்க்கையின் ஒரு பக்கம்! ஆனால் நானோ, உன் வாழ்க்கையின் வெறும் ஒரு வரி!
கல்லறைக்குக் கூட நிம்மதி உண்டு! காதலித்துத் தோற்றவனின் நெஞ்சுக்கு அந்த நிம்மதியும் இல்லை!
விடைபெறாமலே செல்கிறேன்! விடைபெற்றால் அழுதுவிடுவேனோ என்ற பயத்தில் அல்ல, இனி அழ என்னிடம் கண்ணீர் இல்லை!
சுவாசிக்கும் காற்று கூட பாரமாய் இருக்கிறது! நீ இல்லாத இந்த வெற்று வாழ்க்கையை சுமப்பதால்!
எரிமலைக் குழம்பில் குளிப்பது போல, ஒவ்வொரு நொடியும் எரிகிறேன்! உன் நினைவுகளால்!
சிறகுகளைப் பிய்த்துவிட்டு, வானத்தைப் பரிசளிக்கிறாய்! பறக்க முடியாமல் நான், பார்க்க முடியாமல் நீ!
விழி மூடினால் உன் முகம்! விழி திறந்தால் உன் பிரிவு! உறக்கத்திற்கும் விழிப்பிற்கும் நடுவே ஒரு நரகம்!
என் கல்லறையில் இடமில்லை! ஏற்கனவே அங்கே, உன் வாக்குறுதிகள் புதைக்கப்பட்டு விட்டன!
கானல் நீரில் தாகம் தீர்க்க முயன்றேன்! இன்று தாகமும் தீரவில்லை, கானல் நீரும் மிஞ்சவில்லை!
மழைத்துளி ஒவ்வொன்றும், வானம் சிந்தும் கண்ணீர்! என் காதலின் தோல்வி கண்டு!
பிரிவு என்ற ஒரு சொல்லில், என் வாழ்வின் மொத்த அர்த்தத்தையும் கிழித்தெறிந்து விட்டாய்!
நிழலை நம்பி ஒளிந்து கொண்டேன்! இருட்டு வந்ததும், நிழலும் என்னைத் தனிமையில் தவிக்க விட்டதே!
உன் மௌனம் உடைக்கும் சத்தம், என் இதயத் துடிப்பின் சத்தத்தை விட அதிகமாய் கேட்கிறதடி!
பாலைவனத்தில் நட்ட செடியாய், தண்ணீருக்கும் தவிப்பு! உன் அன்பிற்கும் தவிப்பு!
காயத்திற்கு மருந்திடுவாய் என்று வந்தேன்! நீயோ காயத்தையே பரிசாய் தந்து அனுப்புகிறாய்!
என் கண்ணீரைச் சேகரித்திருந்தால், கடல் நீர் மட்டம் உயர்ந்திருக்கும்! அத்தனை ஆழம் என் சோகம்!
உடைந்த சிலைக்கு மதிப்பு இல்லை! உடைந்த என் மனதிற்கு மட்டும் ஏன் இத்தனை வலி?
கனவு காணச் சொன்னவளே! பாதியில் எழுப்பிவிட்டு, கனவை மட்டும் கலைத்தது ஏனோ?
மரணம் ஒரு முறை தான் கொல்லும்! உன் ஞாபகங்கள், தினமும் என்னைக் கொன்று உயிர்ப்பிக்கின்றன!
வழிப்போக்கனாய் வந்தாய்! என் இதயத்தை சத்திரமாக்கி, தங்கிவிட்டுச் செல்லாமல் இடித்துவிட்டுச் சென்றாய்!
எழுதாத கவிதைக்கு அர்த்தம் தேடினேன்! கிடைத்தது என்னவோ, விடை தெரியாத விடுகதை தான்!
உனக்காகத் துடித்த இதயம்! இன்று எனக்காகத் துடிக்கவும் மறுக்கிறது, நீ இல்லை என்பதால்!
வானவில்லின் வர்ணம் கலைந்தது! என் வானம் இனி நிரந்தர அமாவாசை!
பூக்களை நேசித்தேன்! முட்கள் குத்தும் என்று தெரிந்தும், கையோடு அணைத்து இரத்தம் சிந்தினேன்!
சொல்லாத காதலைச் சுமப்பது கூட சுகம்! சொல்லி முறிந்த காதலைச் சுமப்பது சிலுவைச் சுமை!
என் கண்ணீர் துடைக்க வேண்டாம்! காரணம் நீயாக இருக்கும் போது, அது எனக்குப் புனித நீர்!
காலம் மாறும் என்றார்கள்! ஆனால் என் காயத்தின் ஆழம் மட்டும் மாறவே இல்லை!
உன் பெயரை மணலில் எழுதினேன்! அலை வந்து அழிக்கும் முன்னே, என் விதி வந்து அழித்ததே!
நம்பிக்கை என்னும் நூலை அறுத்தாய்! இனி எந்த முடிச்சுப் போட்டாலும், அது பழையபடி சேராது!
உன் பாதச் சுவடுகள் என் நெஞ்சில்! நீ நடந்த வலி இன்னும் தீராமல் வலிக்கிறதடி!
யாரை நினைத்து வாழ்ந்தேனோ, அவரே என்னை மறந்து வாழ்வதை எப்படி ஏற்பேன் இறைவா?
என் தனிமையின் பங்குதாரர் நீ! நீ இல்லாத போதும், உன் நினைவு தானே என்னைக் கொல்லாமல் கொல்கிறது!
இறந்த பின் சொர்க்கம் வேண்டாம்! வாழ்ந்த போதே நரகத்தைக் காட்டிவிட்டாய், உன் பிரிவால்!
கண்களில் ஈரம் காய்ந்துவிட்டது! ஆனால் நெஞ்சில் வழிந்த இரத்தம் இன்னும் காயவில்லையே!
பறவைக்குத் திசை தெரியலாம்! சிறகு உடைந்த எனக்கு, வாழும் திசை தெரியவில்லையே!
ஒற்றை ரோஜாவை வைத்துக்கொண்டேன்! வாடிய பின்னும் வீசும், உன் நினைவின் வாசம் அது!
அதிகாலைப் பனித்துளி அல்ல நான்! சூரியன் வந்ததும் மறைய, நான் தீராத கடல் நீர்!
சிரித்துச் செல்லும் முகங்கள் ஆயிரம்! என் அழுகைச் சத்தம் கேட்கும் ஒற்றை உள்ளம் இல்லையே!
துரோகம் என்று சொல்ல மாட்டேன்! விதி செய்த சதி என்று என் மனதை நானே தேற்றிக்கொள்கிறேன்!
இலை உதிர் காலம் முடிவதில்லை! என் வசந்த காலம் என்னை விட்டுப் போனதில் இருந்து!
காகிதப் பூவிற்கு வாசனை இல்லை! உன் வேஷப் புன்னகைக்கு உயிர் இல்லை!
கப்பல் மூழ்கிய பின், கலங்கரை விளக்கம் எதற்கு? நீ பிரிந்த பின் காதல் எதற்கு?
இனிக்கும் என்று நினைத்தேன் காதல்! அது உயிரை எடுக்கும் விஷம் என்று தாமதமாய் உணர்ந்தேன்!
என் டைரியின் கடைசிப் பக்கம்! உன் பெயரோடு முடிந்தது, என் வாழ்க்கை வரலாறும்!
கண்ணாடி முன் நின்று அழுகிறேன்! என் பிம்பம் கூட, என்னைப் பார்த்துப் பரிதாபப்படுகிறது!
வேடந்தாங்கல் பறவை போல, வந்து போனாய்! நிரந்தரமாய் தங்குவாய் என்று நம்பிய என்னை ஏமாற்றி!
இதயத்தை அடகு வைத்தேன்! மீட்க முடியவில்லை! வட்டியாக என் உயிரைக் கேட்கிறதே காதல்!
நீ சென்ற பாதை, பூக்களால் ஆனது அல்ல! என் உடைந்த இதயச் சில்லுகளால் ஆனது!
மௌனமே சிறந்த மொழி என்றாய்! இன்று உன் மௌனம், என் மரண சாசனத்தை வாசிக்கிறதே!
ஒரு துளி விஷம் போதும் சாவதற்கு! உன் ஒரு துளி நினைவு போதும், நித்தம் நித்தம் சாவதற்கு!
தேய்பிறையாய் என் வாழ்க்கை! நீ என்ற பௌர்ணமி, இனி வரவே வராது!
காதல் தோல்வி அல்ல இது! என் நம்பிக்கையின் படுகொலை! சாட்சியாய் என் கண்ணீர்!
விடைபெறுகிறேன்! மீண்டும் சந்திப்போம், காதல் இல்லாத வேறொரு உலகில்!
முடிவுரை
இந்த தமிழ் காதல் கவிதைகள் உங்கள் மனதிற்கு நெருக்கமானதாக இருந்திருக்கும் என்று நம்புகிறோம். காதல் என்பது வெறும் உணர்வு மட்டுமல்ல, அது ஒரு பயணம். இந்த வரிகளை உங்கள் அன்புக்குரியவருடன் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள். மேலும் பல சிறந்த காதல் கவிதைகள் மற்றும் தத்துவங்களுக்கு எங்கள் பக்கத்தோடு இணைந்திருங்கள்.
